Biseksuele gevoelens – verzwijgen of bespreken?

Jarenlang dacht ik alleen lesbische gevoelens te hebben. Dit veranderde toen ik op een dag gevoelens kreeg voor een jongen. Dit was wederzijds en we kregen een relatie. 

De aantrekkingskracht was niet zozeer verschillend van die ik kende ten opzichte van vrouwen. Ook als we elkaar aanraakten voelde dit voor mij natuurlijk. De gevoelens voor het andere geslacht was voor mij een nieuwe ervaring. Mijn wereld stond op z’n kop. Ook zag en zie ik het als een wonder van God. Ik wilde best wel ‘gewoon’ hetero zijn. En dat was ik nu, toch? Want hetero zijn: dat leek me het eenvoudigst. Dan fungeer je als iedereen. Nou ja, als bijna iedereen dan… 

Maar… deze relatie ging na een aantal maanden uit. Mijn wereld stond weer op z’n kop. Dit keer heviger. Ik was mijn maatje kwijt! Ik zag al wel vrij snel in dat het beter was dat de relatie over was gegaan. We matchen niet goed en leken elkaar toch niet zo goed aan te vullen als we eerst dachten. 
Ik was wel enigszins gefrustreerd. Waarom liet God me verliefd worden op een man om me vervolgens na een aantal maanden met liefdesverdriet achter te laten? 

Toen brak een tijd van verzoeking aan. Zo ongeveer elke vrouw die ik lichamelijk aantrekkelijk vond verscheen op mijn netvlies, overdag of ’s nachts. Hier heb ik erg mee geworsteld. 

Ik denk dat de relatie met die jongen me stabieler maakte in mijn gevoelsleven wat betreft vrouwen. Iemand die onvoorwaardelijk om mij geeft en mij trouw is en dit geldt dan natuurlijk wederzijds. Dat merk ik nu nog steeds in mijn huidige hechte vriendschappen. De geborgenheid en trouw die ik daarin vind geven mij houvast.

Zwijgen

Het volgende valt me op. Ik ben nu 27 jaar en ik ken drie andere biseksuele vrouwen die er echt deze woorden aan durven/ willen geven. Ik vind dat weinig. Uit onderzoek blijkt juist dat er meer vrouwen zijn met biseksuele gevoelens dan met puur lesbische gevoelens. Ongeveer één op de twintig vrouwen voelt zich in bepaalde mate aangetrokken tot mannen én vrouwen. Dan denk ik: wat is de reden dat het merendeel daarvan zich niet hardop uitlaat over hun biseksuele gevoelens? 

Die redenen zijn op zich ook weer niet zo moeilijk te bedenken. Angst en schaamte spelen vast een grote rol. Bovendien lijkt de noodzaak om erover te praten niet zo groot. Je kunt ook gevoelens hebben voor een man, dus daar kun je je op richten. Dat deel van je gevoelens dat afwijkt negeer je maar liever. 

In een reformatorisch of orthodox-christelijk milieu voelt het vaak het veiligst om maar te zwijgen over je afwijkende seksuele gevoelens.

Openheid

Wat zijn redenen om wel het gesprek aan te gaan over je biseksualiteit? 

Het is opluchtend. Je kunt ongewenste gevoelens wel wegduwen, maar daarmee zijn ze niet automatisch verdwenen. Vaak kan het toch stiekem gaan knagen, zeker als je gevoelens voor vrouwen sterker worden of als je verliefd wordt op een vrouw. Bij openheid van zaken maak je de gevoelens die je ervaart minder groot. Althans zo heb ik het ervaren. En, niet onbelangrijk, worden seksuele fantasieën dan ook meteen veel minder spannend, want ze zijn uitgesproken. 

Daarnaast ben je door openheid te geven over je gerichtheid niet ineens een ander mens. Zo kan het soms wel voelen, dat je ineens een persoon met een afwijking bent of iemand die anders is. Maar je blijft uiteindelijk dezelfde persoon als wie je was. Juist door er open over te zijn ervaar je dit zelf. 

Ik geloof dat als vrouwen (en ook mannen bij wie dit speelt) meer gaan toegeven dat hetzelfde geslacht inderdaad (seksuele) gevoelens bij hen oproept, dit ruimte biedt om erover te praten. Openheid en kwetsbaarheid nodigt anderen uit om zich ook kwetsbaar op te stellen. Dit levert eerlijke en waardevolle gesprekken op.

En ja, ook nu nog kan ik seksuele gevoelens ervaren voor zowel mannen als vrouwen. De kunst is daarmee op een natuurlijke manier om te gaan. Ik vertel het vaak aan een goede vriend of vriendin. Daardoor relativeer ik deze gevoelens en stop ik ze niet weg, want hiermee vergroot ik de kans dat ze heviger terugkomen. Daarnaast vertel ik ook aan God over deze gevoelens in het gebed, Hij is dan niet verrast maar wil wel graag dat ik het Hem vertel. En samen met Hem is omgaan met deze gevoelens niet altijd een makkelijke, maar wel een vreugdevolle weg. Mét perspectief op het hemelse huwelijk.